Er zit een man op de stoep….
Of we het nu hebben over de ontwikkeling van een mensenkind of een hondenkind is om het even. Bij alles wat we met onze kinderen doen moet het bevorderen van zelfvertrouwen centraal staan. Want alleen vanuit zelfvertrouwen groeit een stabiele en evenwichtige volwassene. Het is dus heel belangrijk dat we kennis hebben of ons bewust zijn van de emoties van onze kinderen. Mensenkinderen kunnen spreken in woord en gebaar, bij honden ligt dat anders. Hierin moeten wij onszelf scholen om te observeren hoe het met het emotionele welbevinden van onze puppy staat.
Eén van die situaties waar observeren heel belangrijk is zijn de eerste wandelingetjes in de grote mensen en honden-wereld. Omdat ze klein zijn betekend dat niet dat we hun emoties kunnen veronachtzamen. Natuurlijk zijn ze onder de indruk als ze voor het eerst op straat lopen. Daarom laten wij ze zelf de keuze maken waar heen, hoe ver, hoe snel etc.
Hoe laat je een pup bij een wandeling nu keuzes maken. Heel simpel, met geduld, volharding en natuurlijke nieuwsgierigheid.
Ik leg het uit.
Het is bruut om je pup op te pakken en hem of haar vanuit zijn veilige omgeving met mama en broertjes of zusjes en alle bekende zaken zomaar op straat neer te zetten. In plaats daarvan zet ik de pup, aangelijnd en al bij de voordeur. Ik open de deur en stap zelf de deur uit en ga vijf meter verderop op het trottoir zitten. (zittend of gehurkt ben je aantrekkelijker c.q. minder bedreigend dan staand). Pup snuffelt wat in de gang en ziet jou buiten. Dat is ver weg zie je pup denken en aarzelend blijft pup achter de drempel staan.
Hier begint het appèl op je geduld en koppigheid. Om niets te doen, niet naar je toe roepen of gebaren maar er gewoon zijn. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat een volwassen man van Middelbare leeftijd op de stoep zit 😉 Dat kost wat moeite voor sommige mensen maar zet je er gewoon over heen. En hoelang zit ik daar? Net zo lang tot pup over de drempel heen komt.
Als pup niet komt ga ik altijd doen of ik razend geïnteresseerd ben in iets. Een blaadje, een veertje het maakt niet uit wat als het maar iets is wat de pup in de mond mag nemen. Dus geen blaadjes van Klimop, Oleander, Druif etc. Mijn voorkeur heeft een veertje daar kunnen ze zo lekker op kluiven.
Zodra pup de moed heeft gevonden de grote oversteek te maken zoekt ze de veiligheid bij jou, prima. We blijven nog een poosje op de stoep zitten en ik observeer hoe de pup de nieuwe omgeving in zich opneemt. Er komt van alles voorbij, een fietser op straat, een moeder met kinderwagen aan de overkant. De mevrouw die net het huis uitkomt en in de auto stapt. En dat is allemaal een potje spannend! Als ik merk dat pup na een minuut of wat een beetje begint te ontspannen is het tijd voor de volgende stap, ik sta op waardoor een hoop bescherming weg valt en tot overmaat van ramp doe ik ook nog drie stappen.
Pup is blijven zitten waar we zaten en kijkt me aan. Zodra ik hurk komt ze naar me toe en zoekt de veiligheid weer op. Ik kom weer overeind en zet weer een paar stappen, de lijn in mijn hand. Dat laatste is heel belangrijk want er kan zomaar iets gebeuren waar de pup zich wezenloos van schrikt. Een knetterende brommer, schreeuwende kinderen, een rammelende aanhangwagen, noem maar op. Als de pup schrikt is ze niet meer bereikbaar. Je kan roepen en gebaren wat je wilt, door totale paniek breek je niet heen. Want angst is een emotie geen gedrag.
Wordt je daardoor verrast dan is er altijd nog de lijn die voorkomt dat je pup zich bezeren kan. Daarom is het belangrijk dat je voortdurend de omgeving scant en niet de focus uitsluitend op je pup gericht hebt. Zie je bijvoorbeeld iets aankomen waar je pup mogelijk van zou kunnen schrikken wees dat dan voor en til je pup even op tot het gevaar geweken is.
Onze wandelingetjes zijn vlekkeloos verlopen. De ene pup loopt gelijk mee, de ander heeft meer tijd nodig voor die je volgt. Op de hoek van het rijtje huizen keer ik weer om en loop de dertig meter die we van de voordeur verwijderd zijn weer terug. Het gaat om de kwaliteit van de wandeling, niet om de afstand. Wil je pup snuffelen aan een grasspriet, doen maar de uitwerpselen van een andere hond zijn in dit stadium een no go. Ook hier is de lijn weer behulpzaam want door in lengte te variëren heb jij de controle.
Ga je pup nooit terugtrekken aan de lijn maar gebruik een attentiesignaal, een geluidje met je mond. Daarover een volgende keer meer.
Voor nu, fijne verkenning samen.